Annem bır gun mutfakta gelecek olan mısafırler ıcın kek hazırlıyordu. ben yamaklıgını yapıyordum. yumurtayı cıkart sutu koy unu cıkart vs. fakat arada kapı mı caldı? ne olduysa bir şekilde kek hamuru ile ilgili işi bitmeden yani keki fırına vermeden başka işlere koşturmak zorunda kaldı!

annem kaş göz yapıyor ama tabi ben korkunç yeteneksiz bir kız cocugu oldugum için keki çırp dediğini anlamıyorum!

annem bir süre sonra mutfaga geri geldi. beni bir güzel kalayladıktan sonra kek hamuruna şöyle bir baktı ve hamuru dogruca çöpe attı!

annem hayatı boyunca hıc müsrif biri olmamıstır. zaten ekonomik durumu musrifliği kaldırmazdı. israfın bir lüks oldugunu ben o zamandan biliyordum!

o zaman elbette kısa bır sok gecırdım!

kızım dedı bastan yapıcaz! ben annem bana kızdı da kekı attı zannedıyorum cunku.

bazı şeylerin guzel olabilmesi icin belli bir zamana ihtiyac var. biz bunu fırına verseydik bu kek kabarmayacaktı ve biz bunu misafire ikram edemezdik! o malzeme zaten ziyan oldu gitti. bunu bir de ayrıca pısırıp hem vakit hem elektrik kaybedecez!

onun yerıne ben iki dakka da yapıverırım keki. atarım fırına. misafirler geldikten biraz sonraya hazır olur.

!

hakketen de oyle oldu!

sımdı dusunuyorum da hayat da boyle!

ınsan bazen yıne de kabarmayacak kekı fırına verıp cıkan seyı yemeye zorluyor kendını! bazen vazgecmesını bıleceksınız!

bu ara aklımda hep bır cumle

sen bır nokta koy. cumle kendılıgınden baslar!

bazı ısler vırgulle cozulmez

noktalamak gerekır!

---

Ben genc bir kizdim yada oyle sayiyordum kendimi… arabayi babamdan odunc almisti bir akrabamizin oglu. universite ogrencisiydi.

ilk trafik kazamdi.

basit kimseye zarari dokunmayan bir kaza

arabada bir baska ergen(14) daha vardi.

nasil da ofkelenmis, hinclasmisti.

yumruklarini sıkıyor ve gozlerinden ates fiskiriyordu.