Oyunun anavatanında…

Aslında her şey evime yerleştiğim ilk gün başladı… Sigara içmek için dışarı çıkmam gerekiyordu. Asansöre bindim. Elinde içkileri ile iki çocuk daha asansöre girer girmez bana merhaba dediler. Bir tanesi doğrudan odamdaki masadan bahsedip, onu benden satın alıp alamayacağını soruyorduJ ben onca jet lag arasında dahi oyunu görmüştüm. Güldüm ve hayır dedim bana lazım, ama benim yanıtımın kıymeti yoktu, o ‘ şansımı denemeliydim’ dedi :))

İnsanların metroda, sokakta, her an birbirine merhaba diyebildiği bir ortam bu. Açılış yapmak dediğimiz şeyin ana memleketi yani. Çünkü açılış yapmaktan korkmak burada gerçekten komik olur! Memleketim gibi değil ki, herkes ayrı telden çalışıyor. Metroda 3 genç bir kıza aynı anda açılış yapıyor. Diğer ikisi kanatlık yapıyor elbette. Çevrede kafasını kaldırıp bakan yaşlı teyzeler, ters erkekçi’ler yok ki. Kimsenin umurunda değil ki. Yada şöyle diyelim. Bu durum kimse için özel değil!

Kadın ile erkeğin arkadaşlığı (!) bir yerde tıkanıyor. Herkes aslında anında konuyu başka yere çekiyor. Dans kursunda mısınız? Herkes daha ilk dakikadan gözüne birini/bir kaçını kestiriyor. Oyunu saklamaya gerek yok ki. Oyun oynamak istiyorum.Benimle oynar mısın, var! Yaş farkı diye bir şey yok. 23 yaşında olabilirsiniz, 28 yaşında bir hatunla takılabilirsiniz. O senden yaşlı diyen yok ki. Hiçbir yargı gerçek anlamda kökleşmemiş sanki. Elbette hala kalın kafalılar var. Ama burada looserlar, harbiden loser! İki adımı düzgün attığı için madalya verme isteğimi uyandıran adamlardan bahsediyorum. Film gibi adamlardan. İki kız yan yana bir barda ise, partner olup olmadığının sorgulandığı bir yer. Hele ki iki erkek! Birlikte bir kadına bakmıyorlarsa, şüphe etmeye başlıyorum. Her an her şey olabilir.

Bu makale Bronze ve üzeri üyelerimize özel seçilmiş, cengaver, muazzam makalelerden biridir.

Beleş beleş nereye kadar, yol buraya kadar. Bundan sonra eşeklerle devam edicez

Yok ben eşeğe binmek istemiyorum dersen, özel üyelik seçeneklerimize bi göz at deriz

Giriş Yap Özel Üyelik