İnsan ruhu karanlıklarla doludur. Kendisi bile bu karanlıkta bir şeyleri göremez. Hepimizi ruhumuzun aydınlanmasını isteriz, içindekileri görmeyi isteriz, gün olur devran döner hayatın kendi komik ama esasen acıklı oyunları sayesinde bir şeyler birileri ya da gelişen olaylar ruhumuzun karanlıklarını aydınlatmaya başlar, o hep görmeyi istediğimiz karanlıkları..

 

Ama karanlıklar aydınlanmaya başladığı zaman o karanlıkta gizlenen şeyler bizi bazen çok rahatsız eder. İlk baştaki meraklı kaşif ruh zamanla pusulasını kaybetmiş günlerdir okyanus ta dolanan bir denizcinin korkusuna dönüşür. İleri gidip keşfetmek bulacaklarınla yüzleşmek çok zor gelir insana, geri dönmek güvenli karaya ulaşmak arzusu ile yanıp tutuşurken dümen kırılıverir birden. Ruh tekrar kararmaya başlar. Merakın yerini korku, keşfetme güdüsünün yerini güven ihtiyacı almıştır artık.

 

Karaya dönmek güzeldir. Güzelse de kötüyse de bu güne kadar güvenle yaşadığımız karadır o. Sükunettir, kokusuzluktur ama bu ruhun karanlıklarındaki gerçek değil, hayal dünyasındaki bir gölge yansımasıdır. O karayı güzelleştirmeye çalışır insan yeniden. Ona odaklanır daha güzel hala getirmeye çalışır. Didinir ve karanın tekrar daha güzel olduğuna inandırmaya çalışır kendini oysa ruhunda o okyanus, ruhunda o uzaktan gördüğü hayal ettiği ve ulaşamadan dümen kırdığı keşfedilmemiş toprak vardır. Ruhun karanlıklarında gömülü..