blomkvist Nickli Üyeden Alıntı
hba spesifik demişsin
dün gece şehrin ışıklarına bakıp içiyorum, evin mutfağının manzarası iyidir. zaten mekanda da fiyatlar iyice uçmuş en son izmirde bara girmeden bira içip sonra giriyorduk yine kişi başı 70 kağıt hesap çıkıyordu... neyse konu bu değil.
bir yandan da bir kızla konuşuyorum. telefonu kapattım mesajla devam ediyoruz, kız bana aşkını itiraf etti.
bu konu hakkındaki düşüncemi de biliyor, inanmıyorum öyle bir duygunun varlığına demiştim kıza.
şimdi bu kız bunu bilmeseydi bana yine aşık(!) olacak mıydı? ona kötü davranmasam da bana yine aşık olur muydu?
bu kız benim başka kızlarla da ilgilendiğimi eve çağırdığımı biliyor?
şimdi soracaklarım aşk dedikleri şey hakkında, daha çok karşılıklı değer vermek hakkında.
ulan son zamanlarda o kadar kötü bir insan olduğumu hissediyorum ki... ama olmazsam da hayat iyi olmayacak çevredeki kızlar iyi olmayacak biliyorum.
sürekli bir maske suratımda oyunumu oynuyorum. kimseye de güvenip maskeyi indirmedim daha. çünkü arkadaşıma indirsem güvenmiyorum, herhangi bir kıza indirsem o maskeyi, terk eder yine güvenmiyorum.
birileri seviyor ama ben sevmiyorum. sevsem ne olur onu da bilmiyorum. (bunlar senle konuştuklarımızdan bağımsız, zamansız konular)
yani sanki hep birisi birisini incitmek zorundaymış gibi hissediyorum ikili ilişkilerde ve tabiiki de inciten olmayı yeğliyorum.
dünkü o kıza dönmedim diğerlerine olduğu gibi. çünkü alacağımı aldım heyecan uyandırmıyor artık, muhtemelen sabah akşam düşünüyordur.
hepimizde bir maske var kimininki güçlü kiminin zayıf. hepimiz oynuyoruz hayatta ama... kimseye güvenim sevgim yok.
sence tamamen yalnız mıyız? bu kadar kötü olmak gerekiyor mu hep? yoksa güvenecek birileri var mı?
biliyorum biraz karmaşık oldu ama kafamın içini bir görsen